Decode kill (ถอดรหัสฆ่า)

    อ่ะ แฮ่มๆ

  นิยายเรื่องนี้เคยเขียนไว้อีกไอดีนึง ผมย้ายมานะครับ เพราะรหัสเก่าเป็นของคนรู้จักอีกที เลยมา

___สมัคไหม่ ครับ เพราะฉะนั้น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับผม!!___

                                                           

              นิยายเรื่องนี้ผมจะขอลงซ้าหน่อยนะครับเพราะต้องแก้อะไรหลายอย่างเป็นอย่างมาก 

และต้องขอเวลาในการ

เขียนด้วยครับเนื่องจากผมอยาก

ไห้เรื่องมีคุณภาพไห้ท่านผู้

อ่านทุกท่านสนุก

ไปกับมันครับ

ขอบคุณรูปจากคุณ 

Phelan A. Davion

                                        อัพเดท : สวัสดีท่านผู้อ่านและผู้ติดตามทุกท่านตอนนี้ผมจะมา

                                          อธิบายเรื่อง การลงที่ล้าช้านะครับ เพราะกระผมในตอนนี้มีปัญหา

                                          เรื่อง อินเทอร์เน็ต ที่ไม่เสถียร เลยไม่สามารแต่งและลงได้ ทางเรา

                                          จะรีบแก้และรีบลงไห้เร็วที่สุด และ ตอน1-3 นั้นจะต้องแก้ตัวอักษร

                                           ไหม่ ขอบคุณครับ

ผลการค้นหา

ผลการค้นเว็

========================================================

บทนำ

      "เห้อรุ่นพี่ ยาซึ ทำไมผมต้องมาเขียนโปรแกรมในวันคริสมาสด้วยละครับ...!!"

      'ก็เธอส่งงานช้าไงถึงต้องมานั่งเขียนแบบนี้....เอาเถอะรีบเขียนได้แล้ว....!!'

สวัสดีครับผมชื่อ อะซุมะ เป็นคนเขียนโปรแกรมครับ ถึงจะว่างั้นก็เถอะแต่ที่จริงแล้วผมนั้นเป็นคนของ กองกำลังป้องกันตัวเองครับ ถึงจะลาพักร้อนออกมา จาก ที่นั้น 1 ปีก็ตาม แต่ตอนนี้ผมก็กำลังทำงานที่ผมอยากทำมาอย่างยาวนานนั้น นั้นคือโปรแกรมเมอร์ครับ

       'เอ้าทำงานไห้เสร็จเข้าละ...เดี๋ยวกลับก่อนนะพอดีต้องไปหาลูกน่ะ......!!'

เธอที่อยู่ข้างๆผมตอนนี้ก็คือ รุ่นพี่ กาวาเซะ ถึงเธอจะเป็น แม่ม่าย แต่เธอก็ยังดูสวยอยู่นะครับถึงจะรู้ก็เถอะว่าเจ๊แกทำไม สามี ของเธอ ถึงเลิกไป เอาเป็นว่าเราไม่ต้องไปสนเรื่องนั้นจะดีกว่านะครับ เพียงแค่ทำงานไห้เสร็จแล้วกลับ จะได้รีบส่งงานสักที

       "ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะ...มันจะเริ่มง่วงๆแล้วสิเนี่ย เพราะฉะนั้น........"

 ตรึก~~~~~~!!

        "จ จ จเจ็บ...จะหลับไม่ได้...เอ็ะที่นี่มัน...ที่ใหนเนี่ย.....!!"

ผมเริ่มลุกขึ้นจากพื้นที่ ที่ๆไม่รู้ว่าที่นี่มันที่ใหน ผมเริ่มเดินหาแสงสว่างแต่ถึงจะหายังไงก็ไม่สามารถหาได้ และไม่นานนัก ดวงตาของผมก็เริ่มชินกับความมืดแล้ว ผมเริ่มเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาอะไรบางอย่าง สิ่งมีชีวิต หรือมนุษย์ 

    กึก~~~~~

       "ขอโทษนะครับ มีใครอยู่ไหม....!?"

หลังจากที่พูดจบผมก็ตกใจอีกครั้งเนื่อยจากเสียงผมนั้นเหมือนเด็กสาวมอปลายก็ไม่เฉิงแต่ถึงจะตกใจอย่างไรผมก็ต้องหาทางออก ไห้ได้เพราะที่นี้มัน........กลิ่นแย่ชมัด!!  ถึงจะคิดอะไรมากก็ไม่ได้ช่วยอะไรเพราะถ้าเดินไปเรื่อยโดยไม่มีจุดหมายละก็คงหิวตายในนี้แน่ๆ

        "ประตูนี่อาจจะใช้ทางออกนะ....!!" 

แต่หลังจากที่ผมเข้าไปในประตูบานนั้นผมก็เห็นๆร่างๆนึงที่ในตอนนี้กลายเป็นกระดูกไปเสียแล้ว สิ่งที่ผมเห็นอีกก็คือ โครงกระดูดอันนั้น น่าจะทำการปลิดชีพตัวเองเพื่อหนีอะไรบางอย่างที่ผมไม่อาจจะทราบได้และสิ่งที่ผมเห็นต่อจากนี้คือ ปืน ขนาด 7.65mm ตกอยู่บนพื้นและหลังจากที่ผมมองไปได้สักพักก้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มียศสูงมากเลยทีเดียว

       "ยศขนาดนี้น่าจะเทียบเท่านายพลก็ได้นะ...ขอปืนหน่อยละกัน.."

หลังจากที่ผมหยิบปืนถึงจะดูเก่ามากก็เถอะก็เดินหาทางออกอีกครั้งทันทีถึงจะเป็นไปได้ว่าห้องนี้จะเป็นห้องปิดตายแต่ยังไงซะก็ต้องมีทางออกสักที่นั้นแหละ ถึงจะเดินในนี้อย่างไร้จุดหมายก็ตามที ผมเดินไปเรื่อยจนกระทั้งมาเจอประตู บานหนึ่งที่ในตอนนี่มีแสงลอดออกมาจากรูเล็กๆ เหมือนกับลอยกระสุ่นผมรีบวิ่งเข้าไปที่หน้าประตูเพื่อที่จะส่องประตูในทันที

        "อะไรกันเนี่ยทำไมมองไปมีแต่ควันเต็มไปหมดเลยละเนี่ย ดูท่าเริ่มไม่ดีแล้วแหะ....!!"

แต่หลังจากที่เอามือมาประทับกับบานประตูไม่นานนักตัวผมก็รู้สึกได้ว่าประตูบานนี้ได้ลวงลงไปข้างล่างพร้อมกับร่างกายของผมในทันที ผมเริ่มคว้าหาที่จับแต่ก็ไม่เป็นผล แต่ทันใดนั้นร่างกายของผมก็เริ่มขยับเองอย่างเป็นธรรมชติหลังจากที่ไกล้ถึงพื้นร่างกายของผมก็ทำท่าที่คนธรรมดาไม่สามารถทำได้เแน่ๆ

 ตึม~~~~~~~

   เสียงของประตูที่หล่นลงมาพร้อมกับผมที่ในตอนนี้กำลังท่าท่าที่คนธรรมดาจะรอดจากความสูงแบบนั้นแน่ๆ นั้นก็คือคุกเข่าอยู่บนพื้นที่ในตอนนี้ยุบลงไปเหมือนกับร่างกายของผมนั้นเป็นเหล็กที่หนักมากๆเลยทีเดี่ยว และแล้วสิ่งที่ผมตกใจที่สุดก็คือใบหน้าที่ส่องออกมากจากเงาของน้ำนั้นก็คือ เด็กผู้หญิงคนนึง ดวงตาสีฟ้าเหมือนท้องทะเลและผมที่สีขาวราวกับหิมะ.....

=======================================================